Czarter na rzece Douro

Opuściliśmy mój dom punktualnie o 7:00 rano, aby być bardziej niż punktualnym na nasz planowany wyjazd o 9:00, a kiedy przekroczyliśmy most, który prowadzi A20 nad rzeką Douro, mogliśmy zobaczyć Freixo Marina poniżej, punkt wyjścia dla naszej podróży w górę wód, które były kluczowe dla historii, handlu i kultury przez tysiąclecia na Półwyspie Iberyjskim.

Rzeka Douro, która ma swój początek w Duruelo de La Sierra w Hiszpanii i została spersonifikowana jako bóg "Durius" przez Rzymian, którzy dominowali w tym regionie przez 700 lat, jest trzecią najdłuższą rzeką na Półwyspie Iberyjskim. W Portugalii przepływa przez pięć dzielnic, dzieląc je równo między północnym i południowym brzegiem: Bragança, Guarda, Viseu, Vila Real, Aveiro i wreszcie Porto na wybrzeżu Atlantyku.Nasza podróż miała zaprowadzić nas aż do Pinhāo w sercu "Vinhateiro", czyli Krainy Winorośli, gdzie Dolina Douro, która stała się synonimem wina porto na całym świecie, oferuje możliwość ucieczki od tętniącego życiem tłumu obleganego przez turystów Porto.Jednak to sama rzeka zawładnęła naszą wyobraźnią, gdy wpłynęliśmy do przystani i znaleźliśmy naszą łódź

.

Naprawdę nie wiedzieliśmy, czego się spodziewać, gdy przybyliśmy na miejsce, ale gdy przenieśliśmy kilka rzeczy, które zabraliśmy ze sobą na łódź, jej imponujący układ natychmiast dał nam zawrotne uczucie oczekiwania na naszą małą podróż.Naszym domem przez następne trzy dni i dwie noce miał być ten 42-stopowy jacht kabinowy Jeanneau Prestige, który według naszego kapitana, Tiago, został zbudowany w 2007 roku i posiadał dwa silniki Volvo Penta 350.Z miejscami do leżenia zarówno na rufie, jak i obok steru, dolnymi i przednimi kojami poza kuchnią i łazienką z prysznicem, zapewniał mnóstwo miejsca do chodzenia, leżenia w wolnym czasie i delektowania się ładnie przygotowanymi przekąskami, ginem z tonikiem, kieliszkami wina vinho verde i wszystkim innym, co zapewni nam chłód i dobre samopoczucie w późnych wrześniowych upałach na rzece Douro.

Tiago miał zaledwie 23 lata, ale był już doświadczonym kapitanem na rzece Douro od 17 roku życia.Pochodzący z Porto, doskonale znał rzekę i wody przybrzeżne, a całą długość Douro przepłynął już dziesiątki razy. Jego pierwszym oficerem i stewardem podczas naszej podróży był Daniel, Brazylijczyk, który podróżował po świecie jako szef kuchni dla smakoszy, a teraz uczył się zawodu sternika pod okiem Tiago. Zaskoczyło mnie, gdy powiedział nam, że ma 40 lat.Nie wyglądał ani trochę starzej niż nasz młody kapitan

.

Gdy oddaliliśmy się od doku, Tiago skierował łódź na środek kanału, a rzeka otworzyła się przed nami. To miał być gorący i słoneczny dzień, ale poranne powietrze wciąż miało w sobie chłodny dotyk, jak powitalny prezent

Starzy przyjaciele

Jesteśmy starymi przyjaciółmi, Paul, Terry i ja; a mówiąc starymi, mam na myśli, że było to ponad czterdzieści lat temu, kiedy pracowaliśmy razem na plaży w północnej Kalifornii dla National Park Service. Byliśmy młodzi, silni, wysportowani. Czuliśmy się nieśmiertelni, jak to robią młodzi ludzie, i nie obawialiśmy się niczego, co mógł na nas rzucić Ocean Spokojny.Paul i ja byliśmy ratownikami, a Terry był strażnikiem parku. Podczas gdy Terry został i zrobił karierę w służbie parkowej, Paul i ja żyliśmy na różne sposoby. Paul został odnoszącym sukcesy przedsiębiorcą budowlanym w hrabstwie Marin, a ja opuściłem Stany Zjednoczone, aby pracować i mieszkać w USA.

Ja

, by przez lata pracować i mieszkać w różnych obcych krajach, przeskakując z miejsca na miejsce, aż w końcu osiedliłem się w Portugalii ponad dziesięć lat temu. Minęło

sporo czasu, odkąd widziałem ich wszystkich w takim czy innym czasie, a jeszcze dłużej, odkąd znów znaleźliśmy się razem w jednym miejscu.Terry był rozwiedziony i miał dwójkę dobrze wychowanych dorosłych dzieci, które z powodzeniem radziły sobie w życiu. Paul nadal był żonaty z tą samą kobietą, w której zakochał się kilkadziesiąt lat temu i razem adoptowali dwóch chłopców, którzy byli na dobrej drodze do stania się odpowiedzialnymi dorosłymi.No i byłem ja, który nigdy nie zawracał sobie głowy małżeństwem lub posiadaniem dzieci, ale pozostał włóczęgą, dopóki nie było za późno na jedno i drugie. Ponieważ jednak jest jak jest, tego szczególnego ranka zostawiliśmy naszą przeszłość, by spoczęła na przystani.Następne kilka dni chcieliśmy przeznaczyć wyłącznie na tu i teraz. Przynajmniej ten jeden ostatni raz wsiedliśmy na siodła i znów jechaliśmy razem, choć z bólem stawów i niepewnością, gdzie ktoś zostawił swoje okulary kilka chwil wcześniej.

Lekka bryza wzburzyła się na rzece, gdy minęliśmy gminę Gundomar, kilka kilometrów na wschód od centrum Porto, gdzie zatłoczone chodniki i zatłoczone ulice stały się mniej niż refleksją. Od czasu do czasu ryby zrywały powierzchnię między nami a mijanym krajobrazem, najprawdopodobniej Tainha, najbardziej rozpowszechniony gatunek ryb w Douro, jak powiedział Tiago.Czapla siwa szybowała wzdłuż drzew wyściełających południowy brzeg, jej skrzydła utrzymywały się nieruchomo i równolegle do powierzchni wody, co zapewniało zanurzenie na przestrzeni kilku stóp. "Oto twoje wody i twoje miejsce do podlewania. Pij i bądź znów cały poza zamieszaniem", jak trafnie ujęły to ostatnie wersy wiersza Roberta Frosta Directive.

Tamy

Już po krótkiej chwili dotarliśmy do pierwszej tamy, Crestuma-Lever, i jej śluzy, do której wejdziemy, aby zostać podniesionym do poziomu wody w rzece po drugiej stronie. Crestuma-Lever ma 11 metrów wysokości, a przejście przez nią zajmie około 15 minut.

Tamy Douro zostały zbudowane w latach 60. i 70. i jest ich łącznie 15 wzdłuż drogi wody do Atlantyku.Pierwsze pięć znajduje się w Hiszpanii, drugie pięć na granicy hiszpańsko-portugalskiej, a ostatnie pięć należy do Portugalii. Według Tiago śluzy w każdej z nich są wystarczająco przestronne, aby pomieścić łodzie o długości do 55 metrów. Przepłynięcie naszej 42-stopowej jednostki kosztowało 35 euro, a opłata zależała od wielkości łodzi. Crestuma-Lever była pierwszą z trzech, przez które przepłynęliśmy

.

Daniel podał talerz portugalskich wypieków, gdy zaczęliśmy odczuwać ciepło porannego słońca, a my zdjęliśmy wszystkie warstwy ubrań, które mieliśmy na sobie, gdy zaczynaliśmy. Dalej w górę rzeki, na rozwidleniu, gdzie dopływ Tâmega wpada do Douro, zatrzymaliśmy się na kawę w Quinta de Santa António.Podczas gdy ja i Terry otrzymaliśmy silną dawkę kofeiny i cieszyliśmy się widokiem, Paul odszedł, co często robił. Po powrocie na łódź i ponownym wypłynięciu Paul pokazał nam zdjęcia cmentarza, na który się natknął. "Każdy grób miał świeże kwiaty!" Widziałem, że to prawda.Łącznie musiało tam być około 200 grobów.

Portugalczycy po cichu doceniają swoje życie na najmniejsze sposoby, a ci, których już tu nie ma, najwyraźniej również są doceniani, ale Portugalczycy nie są pozbawieni przesądów, jak tuż przed rozwidleniem dopływu Tâmega, masywny 12-metrowy złoty anioł wznosi się nad wodą na południowym brzegu, gdzie dwa mosty drogowe osobliwie przecinają rzekę obok siebie.Pomnik jest hołdem dla ofiar mostu Hintze Ribeiro, który zawalił się w marcu 2001 r. podczas ogromnej powodzi na rzece Douro. Autobus i trzy samochody pogrążyły się w burzliwych wodach, zabijając 59 osób. Najwyraźniej Portugalczycy odmówili korzystania z nowo wymienionego mostu, ponieważ w przeważającej większości uważali go za przeklęty, więc władze nie miały innego wyboru, jak tylko zbudować kolejny most kilka metrów obok pierwszego.

W upalny dzień zatrzymaliśmy się w przypadkowym miejscu, aby popływać w chłodnej wodzie rzeki, a kiedy dotarliśmy do drugiej tamy, Carrapetelo, była 2:40 po południu. Była to najwyższa z tam, przez które będziemy przepływać. 30 metrów wysokości sprawiło, że przedostanie się na drugą stronę zajęłoby prawie pół godziny w śluzie.Musieliśmy najpierw poczekać, aż jedna z masywnych łodzi hotelowych, które płynęły w dół rzeki, opuści śluzę. Łodzie te, które mogą osiągnąć 55 metrów długości, są powszechne na Douro i mogą pomieścić do 200 osób, które mają własne pokoje i mają zapewnioną rozrywkę, jedzenie i napoje podczas rejsu, podobnie jak każdy z większych, bardziej rozpoznawalnych statków wycieczkowych, które pływają z jednego portu na otwartym morzu do drugiego.Gdy wyszliśmy ze śluzy, zauważyliśmy duży rzymski most, pięknie nienaruszony, który przecinał dopływ po północnej stronie, wciąż skutecznie łącząc dwa zbocza po wiekach

.

Peso da Régua

Około godziny 16:00 dotarliśmy do miasta Peso da Régua, gdzie dolinę rzeki Douro można zobaczyć z tego, z czego jest najbardziej znana: rozległych winnic, które pokrywają zbocza wzgórz w tarasowych rzędach. To tutaj ziemia dla najlepszych odmian winogron, które dają światowe wino porto, jest pożądana przez największych producentów roczników, takich jak Symington Family Estates, która jest właścicielem czterech wiodących domów porto: Graham's, Dow's, Warre's i Cockburn's; Taylor's, który jest największym konkurentem Grahama; Ferreira, Sandeman, Offley, "Douro Boys", między innymi. Według raportu z 2020 r. w dolinie Douro jest około 19 633 vignerons, czyli rolników uprawiających winorośl, przy czym 61% z nich posiada mniej niż 2,5 akra winorośli.Tylko 266 plantatorów winorośli na ponad 99 000 akrów winnic w dolinie Douro posiada ponad 50 akrów winorośli, a wiele z nich jest skonsolidowanych pod kilkoma domami wina porto.

Kiedy rzeka Douro w pełni wpływa do Portugalii z Hiszpanii (po rozdzieleniu ich granic na 70 mil), główne skupiska ludności są znacznie rzadsze, a sceneria po obu stronach przybiera wiejski krajobraz, który mógłby zostać namalowany przez Winslowa Homera lub Johannesa Vermeera.Zanim dotarliśmy do Peso da Régua, małe wioski, które mijaliśmy, były pasterskie i urocze, ale kiedy wjechaliśmy do regionu, który został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO ze względu na swoje dziedzictwo winiarskie, krajobraz dramatycznie wznosi się znad brzegów rzeki na wspaniałe wysokości z bujnymi, tarasowymi wzgórzami wyrafinowanych upraw.

Według Centrum Badań, Studiów i Rozwoju Górskiej Uprawy Winorośli (CERVIM), Douro ma ponad 37 000 akrów stoków o nachyleniu większym niż 30 stopni, co stanowi ponad połowę najbardziej stromego górskiego terenu winnic na świecie. Z naszej pozycji pośrodku koryta rzeki roztaczał się równomierny widok zarówno na północne, jak i południowe zbocza, gdy podziwialiśmy zielone piękno tego wszystkiego.

Pierwszego dnia przejechaliśmy około 70 mil. Kilka łodzi hotelowych było zadokowanych w pobliżu naszej, a kiedy nasza trójka weszła do miasta, słońce już zachodziło. Peso da Régua, lub po prostu Régua, jak to się powszechnie nazywa, wydawało się być spokojnym miejscem, można powiedzieć, że prawie martwym.Włóczyliśmy się po ciemnych uliczkach bez celu, próbując znaleźć otwarte miejsce, ale wszystko było puste, jakby miasto zostało opuszczone nie tak dawno temu. W końcu znaleźliśmy dość ruchliwą lokalną restaurację ulicę lub dwie od nabrzeża. "O Maleiro" to bardzo miłe i bardzo tanie miejsce, w którym można delektować się regionalną kuchnią.Stoliki były pełne ludzi z hotelowych łodzi, którzy mieli ten sam pomysł, co my, a jeden kelner, który zajmował się tym wszystkim, nigdy nie opuścił ani kroku w swojej obsłudze, ani w swojej autentycznie miłej osobowości. Noc miała idealną temperaturę i wszyscy wyraźnie dobrze się bawili przy doskonałym jedzeniu, winie i dobrym towarzystwie.

Noc i dzień

Następnego ranka zdecydowaliśmy się ponownie wypróbować Régua na kawę i śniadanie przed wypłynięciem o 11:00. W ciągu dnia było to zupełnie inne miasto. Ulice były zatłoczone, sklepy otwarte, a ludzie toczyli swoje codzienne życie, spacerując w drodze do pracy lub czołgając się w ruchu ulicznym na małych alejach.Było to wyraźnie miasto, które funkcjonowało w czasie przeznaczonym dla jego mieszkańców, a nie dla turystów, którzy zatrzymują się w dokach nad rzeką.Turystyka dla mieszkańców Régua była zdecydowanie dodatkową korzyścią dla miasta, ale z pozoru była czymś bardziej incydentalnym niż podstawą. Niezależnie od tego, czy turyści się pojawiali, czy nie, mieli co robić.

Po znalezieniu miłej, małej "pastelarii" na kawę i coś do jedzenia, odkryliśmy Muzeum Douro, które jest jednym z najlepszych muzeów, jakie kiedykolwiek miałem przyjemność odwiedzić.Poświęcone promowaniu aktywnej ochrony artefaktów kulturowych w regionie Douro, jego kolekcja i cel koncentrują się nie tylko na sztuce, ale także na ciągłych wysiłkach na rzecz inicjatyw ekologicznych, ekonomicznych i świadomości historycznej, które obejmują renowację starych tekstów, badania historyczne i artystyczne, dokumentalne badania fotograficzne i zrównoważone interwencje lecznicze dla regionu.W czasie naszej wizyty w muzeum prezentowana była wystawa Amandy Passos, lokalnej artystki urodzonej w 1944 r. Jej prace były zaskakujące i zapierające dech w piersiach, porównywalne z niektórymi z największych artystów jej czasów.

Kiedy wyjeżdżaliśmy z Régua, późne poranne słońce odbijało się od powierzchni wody, jakby odbijało się od szkła. Przejeżdżaliśmy pod drogą N2, znaną jako portugalska autostrada 66, która zaczyna się w Chaves na granicy z Galicją, wijąc się przez środek kraju do Faro w Algarve.Niedaleko w górę rzeki od Régua znajduje się tama Régua i ostatnia, przez którą przepłyniemy przed dotarciem do naszego punktu zwrotnego w Pinhāo. Kiedy czekaliśmy na zielone światło, aby pozwolić nam wejść do śluzy, słyszeliśmy strzelaninę na wzgórzach po północnej stronie rzeki. Najprawdopodobniej miejscowi polują na dziki, które są powszechne w Portugalii. Z zaporą Régua o wysokości dwudziestu dwóch metrów, przepłynięcie zajęło około dwudziestu minut.

Pinhāo

Dotarcie do Pinhāo około 2:30 po południu nie zajęło nam dużo czasu. Mając jeszcze sporą część popołudnia przed sobą, zarezerwowaliśmy wycieczkę z degustacją wina w jednej z mniejszych winnic, Real Companhia Velha, rzekomo rodzinnej firmie założonej w 1756 roku i nadal portugalskiej. Nie był to daleki spacer przez most na drugą stronę rzeki, skąd nasza łódź była zadokowana. Wycieczka rozpoczęła się od pięknej przejażdżki aż do szczytu grzbietu, gdzie rzędy winorośli można było zobaczyć przez wiele kilometrów. Odległa rzeka Douro poniżej wiła się wokół jednego zakrętu, a potem drugiego. Spróbowaliśmy winogron z winorośli i były jak cukierki. Po powrocie do domu degustacji wina, oceniliśmy ich porto Ruby i Tawny, tak dobre, jak wszystkie, których próbowało moje niedoświadczone podniebienie

. Po zachodzie słońca udaliśmy się do Pinhāo na kolację z zamiarem znalezienia restauracji o nazwie "The Bridge", którą Paul znalazł w Internecie.Pinhāo było równie lokalne jak Régua, jego uliczki były nieco węższe i bardziej labiryntowe. Restauracja była nieco oddalona od rzeki, nieco ukryta w mieście, ale udało nam się znaleźć miejsce położone obok starego rzymskiego mostu, stąd nazwa.Mając jeszcze świeżo w pamięci degustację wina, zamówiliśmy butelkę porto, potem kolejną i jeszcze jedną, a następnie rozkoszowaliśmy nasze podniebienia najlepszymi lokalnymi potrawami, jakie jedliśmy podczas tej podróży. Zanim wyszliśmy z restauracji, nasze poczucie kierunku było nieco utrudnione, ale ruszyliśmy przed siebie w noc, wykonaliśmy kilka błędnych zakrętów i ostatecznie znaleźliśmy łódź.

Następnego ranka wyruszyliśmy wcześnie o 8:00 rano, a dzień był pochmurny i szary z lekkim chłodem. Nadszedł czas, aby udać się w drogę powrotną.Słońce jeszcze nie wzeszło nad wysokim grzbietem południowego brzegu, a ja pozostałem owinięty kocem na pokładzie rufowym, gdzie spałem przez ostatnie dwie noce, popijając mocną kawę, którą właśnie podał mi Daniel. Terry miał trudności z otwarciem paczki z galaretką, a Paul podał mu rękę.Po cichu potrząsnąłem głową na myśl o tym, jak bardzo się postarzeliśmy

. Ostatni przystanekPrzed

dziesiątą słońce przebiło się przez metalową tkaninę nieba, woda była szklana, dzień stał się ciepły, a droga powrotna nabrała znajomego spokoju.Droga powrotna do przystani miała być powolna, ale miarowa, ale ostatni przystanek w drodze powrotnej pozwolił nam przez chwilę cieszyć się nadrzecznym urokiem Porto de Rei.

W

małej rodzinnej kawiarni, tuż przy polnej drodze, dwa psy na patio patrzyły na nas tylko z niezainteresowanymi spojrzeniami.Kiedy skończyliśmy kawę, Paul i Terry poszli w swoją stronę, a ja udałem się do ogromnej, pałacowej rezydencji, którą widziałem, kiedy przybiliśmy do portu. Była ogromna, majestatyczna i bogata w swoim czasie, ale teraz stała opuszczona.Byłem zdumiony jego rozmiarem, niewiarygodnym pięknem i wspaniałą architekturą. Wciąż czułem życie, które kiedyś miało miejsce, gdy okrążałem posiadłość, wiele okien było wybitych, ale wspaniałe zasłony wciąż zasłaniały wnętrza.Na frontowej fasadzie znajduje się kamienny herb, który przetrwał próbę czasu. Gdy później, po naszej wycieczce, zacząłem go badać, odkryłem, że jest znany jako Dom Porto Rei lub Wielki Dom, zbudowany w XVI wieku przez niejakiego Luísa de Oliveirę, a jego własność przechodziła przez kolejne stulecia w ręce wielu portugalskich rodzin.Podobno ma kaplicę, kilka sal, bogate sufity wykonane z drewna kasztanowego i wielką kuchnię z ogromnym kominem. Gdybym miał czas, pokusiłbym się o znalezienie drogi do środka.Z informacji, które znalazłem, część domu po zachodniej stronie jest rzekomo własnością portugalskiego lekarza, którego nazwisko jest tak długie, jak krótkie zdanie, a kilka innych osób jest właścicielami sąsiednich gruntów rolnych. Wróciłem na łódź z duchami w mojej głowie.

Kiedy późnym wieczorem dotarliśmy do przystani, pożegnaliśmy się z Tiago i Danielem i podziękowaliśmy im za dobrą obsługę i towarzystwo. Puchar trzech dni i dwóch nocy na rzece Douro został wypełniony po brzegi, zanim stał się zbyt duży dla trzech bardzo starych przyjaciół.Mieliśmy swoje życie na Terra Firma, do którego musieliśmy wrócić.

Rzeki były mitycznym symbolem upływu czasu, odkąd czas dał wszystkim wystarczająco dużo czasu, aby usiąść i naprawdę o tym pomyśleć, a Douro pozwoliła trzem starym przyjaciołom, którzy tylko się starzeją, po raz kolejny wstrzymać sprawy na krótką chwilę, zanim pojawią się nieznane wody tego rozległego, otwartego morza.Nasza trójka wróciła do domu we własnych kierunkach, wdzięczna za wspomnienia, które dała nam taka okazja.

Artykuł pierwotnie opublikowany w International Living Magazine.

Oryginalny artykuł można znaleźć tutaj: https://magazine.internationalliving.com/internationalliving/library/item/february_2024/4166792/