Alicia, een Latina schrijfster en executive coach oorspronkelijk uit de Verenigde Staten, ging niet weg om te ontsnappen of een fantasie na te jagen. Ze vertrok omdat het leven dat ze had opgebouwd, succesvol aan de oppervlakte, niet langer aanvoelde als afgestemd op wie ze werkelijk was.

Tegenwoordig woont Alicia in de Algarve, in het kleine kustplaatsje Carvoeiro. Ze schrijft. Ze coacht. Ze leidt zorgvuldig samengestelde retraites voor vrouwen met een burn-out en persoonlijke overgangen. Maar de versie van zichzelf die ze is geworden, ontstond pas nadat ze alles had losgelaten waaraan ze dacht te moeten vasthouden.

Wanneer de buitenwereld niet langer de binnenkant weerspiegelt

Alicia's leven in de Verenigde Staten zag er voor de meeste mensen uit als de definitie van succes. Haar coachingsbedrijf floreerde, ze had financiële zekerheid en haar professionele reputatie was gevestigd. Maar onder dat uiterlijke beeld lag een groeiende ontevredenheid - een onbehagen dat de rollen die ze speelde losgekoppeld waren geraakt van haar eigen innerlijke realiteit.

Ze zag in dat ze anderen ondersteunde bij hun transformatie, terwijl ze zich verzette tegen de veranderingen die ze in haar eigen leven moest doorvoeren. Er was geen dramatische ineenstorting, geen crisispunt. Alleen een hardnekkig gevoel dat er iets belangrijks verloren was gegaan. En als zo'n soort weten aankomt, gaat het zelden meer weg.

Ecuador was geen breekpunt. Het was het breekpunt.

Ze volgde dat innerlijke duwtje naar Ecuador, aangetrokken door zowel intuïtie als voorouderlijke verbondenheid. De verhuizing ging niet over terugtrekken of ontsnappen, maar over onderdompeling - een bereidheid om volledig in het onbekende en mystieke te stappen. Een ontmoeting met een sjamaan in Quito mondde al snel uit in een verbintenis om naast hem te leven en te werken, met plannen om een healing retreat centrum aan de kust te creëren.

Wat volgde was een diepgaande ontrafeling. De relatie werd steeds meer controlerend, het isolement intens. Alicia vond zichzelf ontdaan van alle gebruikelijke kenmerken van identiteit - geen functietitel, geen klanten, geen externe bevestiging. In dat vacuüm werd ze gedwongen om de confrontatie met zichzelf aan te gaan.

In die tijd begon ze te schrijven aan wat haar memoires zouden worden, The Shaman's Wife. Het boek is geen geromantiseerde versie van het leven in het buitenland. Het is een diep eerlijk verslag van persoonlijk verlies, spirituele confrontatie en het langzaam terugwinnen van haar eigen kracht. Schrijven werd zowel een loutering als een anker, een manier om niet alleen te documenteren wat er was gebeurd, maar ook wat het had onthuld.

Ecuador gaf haar niet meteen duidelijkheid. Het gaf haar stilte. En in die stilte begon ze het verschil te begrijpen tussen zich overgeven en uitgewist worden. Toen ze wegging, was dat niet om weg te lopen. Het was een bewuste keuze om opnieuw te beginnen, deze keer zonder zichzelf in de steek te laten.

Portugal opnieuw uitvinden, niet met pensioen

Na haar vertrek uit Ecuador wist Alicia dat ze niet terug kon naar haar vorige leven. Ze wilde ergens heen waar balans, schoonheid, infrastructuur, gemeenschap en de ruimte om te creëren aanwezig waren. Ze onderzocht Portugal methodisch, woog de opties af, onderzocht de verblijfsvereisten en kwam in contact met anderen die soortgelijke stappen hadden gezet.

Haar eerste paar maanden bracht ze door in Lissabon, maar het was de Algarve die goed voelde. De schaal, het tempo en de natuurlijke omgeving van Carvoeiro boden een soort stille ondersteuning voor het leven dat ze wilde opbouwen.

Het leven in Portugal betekende niet dat ze afstand moest nemen van haar werk. Het betekende het werk doen dat er echt toe deed. Alicia verdeelt haar tijd nu tussen schrijven, coachen en het organiseren van transformerende retraites om vrouwen te helpen pauzeren, reflecteren en resetten. Haar retraites zijn niet ontworpen om snelle oplossingen of oppervlakkige inspiratie te bieden. Het zijn kleine, opzettelijke bijeenkomsten die zich richten op diep luisteren, eerlijke reflectie en de moed om de volgende stap te zetten. Veel van de vrouwen die bij haar komen zijn goed functionerend, capabel en uitgeput. Wat ze nodig hebben is niet meer prestatie. Ze hebben ruimte nodig om tot zichzelf te komen.

Waarom Portugal werkt

Voor Alicia biedt Portugal meer dan mooi weer en een prachtige kust. Het biedt de emotionele en psychologische ruimte om helder te denken en eerlijker te leven. Hier is ze niet langer aan het presteren. Ze navigeert niet langer door systemen die constante bewijzen vereisen. Portugal stelt haar in staat om te leven in overeenstemming met haar waarden.

Het is niet zo dat het leven hier perfect is. Het is echt. En in die echtheid is er ruimte om te ademen, te creëren en anderen te ondersteunen vanuit een plaats van oprechte helderheid.

Heruitvinden is niet altijd dramatisch

Alicia's verhaal is niet gevuld met dramatische keerpunten of social media verklaringen. Het is een verhaal van consequente, bewuste beslissingen om eerlijker te leven. Heruitvinden was voor haar niet van de ene op de andere dag alles veranderen. Het ging over ruimte maken voor wat echt belangrijk is en de moed hebben om alles los te laten wat dat niet is.

Zij gelooft, en ik ben het met haar eens, dat het echte risico niet ligt in het weglopen van het vertrouwde. Het is te lang blijven hangen in een leven dat niet meer past.

Voor iedereen die aan de vooravond van verandering staat en zich afvraagt of de timing goed is, biedt Alicia's reis een stille aanmoediging. Je hebt geen ramp nodig om je keuze te rechtvaardigen. Je hebt niet iedereen nodig om het te begrijpen. Je moet gewoon vertrouwen hebben in het weten dat weigert weg te gaan.

Haar verhaal gaat niet alleen over het verlaten van de ene plaats voor de andere. Het gaat over terugkeren naar jezelf. Stap voor stap.